وبلاگ الهه یوسفی دانشجوی شیمی کاربردی

این وبلاگ حاوی اطلاعات و اخبار در خصوص علم شیمی ومطالب متفرقه دیگر می باشد

وبلاگ الهه یوسفی دانشجوی شیمی کاربردی

این وبلاگ حاوی اطلاعات و اخبار در خصوص علم شیمی ومطالب متفرقه دیگر می باشد

بی ربط به شیمی

استقلال هورااااااااااااااااااااااااااااااااااااا 

قهرمانی استقلال رو به تمام هواداران این تیم بزرگ تبریک میگم

راز جوانی با شیمی

شیمی و جوانی

جوان سازی پوست صورت یکی از روش‌های سرپایی غیر جراحی و پرطرفدار است که بسیاری از جراحان پلاستیک به انجام آن می پردازند. تا کنون شیوه های مختلف لایه برداری شیمیایی نتایج پایدار و قابل اعتمادی به همراه داشته اند. 

  نگاهی به تکنیک لایه برداری شیمیایی با پیلینگ

‌‌ درخواست برای جوان کردن پوست صورت در چند سال اخیر به نحو غیرقابل پیش بینی افزایش پیدا کرده است. با در دسترس بودن فناوری‌های نوین، جراحان پلاستیک صورت امکانات وسیعی برای درمان پوست پیر و آسیب دیده از نور خورشید در اختیار دارند.علی رغم رشد و توجه در روش‌های نوین بازسازی سطح پوست، استفاده از مواد شیمیایی برای لایه برداری همچنان به عنوان استاندارد طلایی برای مقایسه سایر روش‌ها استفاده می‌شود.

ظرایف لایه برداری

لایه برداری یا پیلینگ به عملی گفته می‌شود که لایه سطحی پوست به روشی برداشته شودکه یکی از این روش‌ها لایه برداری شیمیایی است.لایه برداری شیمیایی از صورت، سالیان درازی است که به کار گرفته می شود. مصریان باستان با ذرات مرمر سفید که با شیر و عسل مخلوط شده بود، صورت خود را می‌ساییدند تا چین و چروک‌های آن رفع شوند و پوست جوان شود.

تاکنون مواد مختلفی مانند اسیدها، مواد معدنی، گوگرد، خردل، آتش، شیشه، محصولاتی مشابه کاغذ سنباده، سنگ آهک و مواد گیاهی به منظور برطرف کردن چروک‌های صورت و درمان تغییراتی که ناشی از نور آفتاب هستند، به کار رفته است.در اواسط قرن بیستم استفاده از فنل جهت درمان اسکارهای ناشی از آکنه مورد توجه قرار گرفت. در اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ بود که جراحان پلاستیک و متخصصان پوست تحقیقات علمی را بر روی کاربرد لایه برداری بوسیله فنل و تری کلرواستیک اسید جهت بازسازی سطح پوست صورت شروع کردند . ولی تا سال ۱۹۷۲ طول کشید تا فواید کاربرد فنل مورد قبول جراحان پلاستیک قرار گرفت.از آن زمان تا کنون ، این روش در جامعه پزشکی به طور وسیعی مقبولیت پیدا کرده است.

عاقبت نمک در نوشابه؟؟؟؟؟؟؟؟

چرا وقتی در نوشابه گاز دار نمک میریزیم با شدت بیشتری گاز آزاد میشود؟؟؟؟؟؟؟
‌‌‌ ‌‌ـ ‌ابتدای ماجرا :
هرچه دمای آب کمتر و فشار بیشتر باشد , ظرفیت پذیرش گاز بیشتری را خواهد داشت و به عنوان مثال CO۲ بیشتری را در خود حل می کند. هنگام تولید نوشابه با استفاده از این خاصیت , در دماهای پایین و فشار بالا , نوشیدنی با تزریق گاز CO۲ به حالت اشباع می رسد. بنابراین وقتی در نوشابه باز شود و نوشابه در دما و فشار معمولی قرار گیرد , محلول خاصیت فوق اشباع دارد یعنی مقدار CO۲ حل شده در آن بیش از ظرفیت انحلال در آن دما و فشار است. چنین محلولی اگر شرایط مهیا باشد تمایل به آزاد کردن CO۲ دارد. برای این کار گاز CO۲ محلول باید به صورت حباب درآید یعنی مولکولهای CO۲ حل شده باید در نقطه ای جمع شوند و با به هم پیوستن , یک حباب تشکیل دهند و به سطح نوشابه بیایند و از آن خارج شوند. اگر دقت کرده باشید تشکیل حباب در سطوح تماس خارجی نوشابه اتفاق می افتد یعنی در سطح نوشابه و دیواره های بطری یا دورنی . به زبان ساده این سطوح و به خصوص نا همواری های موجود روی آنها یا هر نوع ناهمگنی موجود در محیط نقش جایگاههای تجمع یا مکانهایی برای به هم پیوستن مولکولها و تشکیل حباب را بازی می کنند.به عبارت عامیانه یعنی مولکولها برای ایجاد حباب دنبال بهانه می گردند و این بهانه را در این سطوح پیدا می کنند. در این وضعیت ریختن نمک در نوشابه باعث خروج سریع تر گاز از محلول می شود. زیرا سطح بیشتری برای تشکیل حباب در اختیار مولکولها قرار می گیرد ( سطح جانبی بلورهای نمک ) . چیزی مانند تبلور ( = بلور شدن ) شکر پس از قرار دادن بلور یا نخ در محلول فوق اشباع آن.بنابراین چنین اتفاقی اصلا شیمیایی نیست. هیچ واکنشی هم صورت نمی گیرد و تقریبا هر ماده ای از نمک و شکر گرفته تا شن و ماسه که بتوانند نوعی ناهمگنی در محیط نوشابه ایجاد کند یا سطح آزاد در اختیار آن قرار دهد ( یا به طور خلاصه بهانه دست مولکولها بدهد ! ) میتواند این کار را بکند . این اتفاق را حتما در هنگام وارد کردن نی در نوشابه دیده اید. تنها مزیت نمک با شکر این است که به دلیل داشتن دانه های ریز سطح جانبی نسبی بیشتری در مقایسه با مواد درشت تر دارند. همین! از این به بعد می توانید در نوشابه دوستتان به جای نمک خاک بریزید !!!

عشق و شیمی!!!!؟؟؟؟

مولکول عشق

وقتی عاشق می شویم به نظر می رسد مغز ما طبیعی فعالیت نمی کند . کف دستانمان عرق می کند ، نفسهایمان بند می آید ، به درستی نمی توانیم فکر کنیم و احساسی شبیه به اینکه پروانه ای در دلمان پر میزند به مادست  می دهد. با این همه این احساس شگفت انگیز است . جرقه آن می تواند با چیزی به سادگی دیدن چشم ها ، لمس کردن دست ها،شنیدن موسیقی یا خواندن کتابی به وجود آید.

عامل ایجاد این تحریک، مولکول کوچکی موسوم به فنیل اتیل آمین است.این مولکول همراه با دوپامین و نوراپی نفرین میتواند یک حس نا معلوم ولی شادی آفرینی را که منجر به علاقه سیر ناپذیری می شود ایجاد کند.ولی متاسفانه در اینجا محدودیت هایی به خاطر برخی بمباران انتقال دهنده های عصبی ناشی از برخی پاسخ دهنده های کسل کننده وجود دارد.

فنیل اتیل آمین ماده ای شیمیایی طبیعی شبیه آمفتامین و دوپامین است که تجربه عالی عشق را برای ما فراهم می کند.

چیزی که توصیف عشق را مشکل می کند تلنگرهای اولیه آن در قشر جلوی مغزاست که انسان را قادر می سازد لذت بودن با شخصی خاص را ، حتی اگر تا آن زمان بک بار بیشتر او را ملاقات نکرده باشد ، برای خود پیش بینی کند. اگر این تلنگرها به اندازه کافی قوی باشند به آن ((حافظه آینده)) گویند که درگیر پاسخ به جنگ و گریزهای قدیمی قسمت جلوی مغز و مسئول رفتارهای ناخواسته ای چون لکنت زبان، عیاشی،لودگی و خنده های بلند به لطیفه های دیگران خواهد بود.اندورفینها که ساختاری شبیه به مرفین دارند بیشتر به ماده ای که می تواند در انسان احساس خوشی و شعف ایجاد کند شناخته شده اند. این مواد به عشاق ، آرامش مشابهی می بخشد ولی نه در همان لحظات اول.

اندورفینها در مراحل اولیه جذب با تحریک تک یاخته های خاصی در مغز میانی به شکل کاتالیزگر عمل کرده و آمفتامین های طبیعی قوی یعنی دوپامین و فنیل اتیل آمین را تحریک می کنند .آنها با فرمانهای خود در مغز فکر و خیال ها را طراحی می کنند ، هر فکرو خیالی را !!!!